Marieke Muzungu

Muzungu: aimless wanderer, Europeaan

Zo, na alweer een week (tijd vliegt!) zou je toch denken dat de mensen hier, zeker in onze community, inmiddels toch een beetje aan ons zijn gewend. Maar niets is minder waar, nog steeds worden we aangestaard alsof we vreemde wezens zijn. Wat niet zo gek is als je bedenkt dat sommige mensen hier nog nooit een blanke hebben gezien. Dat gestaar is wel even wennen en ook best wel vermoeiend, maar als er dan een groep kinderen een ons inmiddels bekend liedje toezingen ( A muzungu éé! A muzungu éé!) kun je eigenlijk ook niet anders dan ook lachen en terugzwaaien.

De week begon voor ons al vroeg, om 04.15 kwamen we na twee tussenstops (Istanbul en tot onze verassing ook Kigali, Rwanda) aan op het vliegveld van Entebbe waar we nadat we allemaal door de Ebola check heen waren meteen al kennis maakten met de gang van zaken hier; de visa balies hadden allen geen wisselgeld en de ATM bleek compleet leeg. Gelukkig konden we onderling wat wisselen en konden we door naar buiten waar Madelon (oprichtster 7senses) ons stond op te wachten met twee taxibusjes. Inmiddels hadden we een reis van bijna 20 uur achter de rug en waren we allemaal aardig suf, maar daar bracht het oegandese verkeer meteen verandering in. Ze rijden hier links, maar in het midden of wat naar rechts moet ook wel kunnen. Tel hierbij een enorm aantal busjes, bepakte motors, kippen, kinderen, geiten en mensen op en de rit naar het hotel werd een avontuur vol chaos, veel toeteren en bijna doodervaringen.

Een kenmerkend woord voor de eerste week is wachten. Waar we in Nederland na 5 min beginnen te zeuren over vertraging van de NS kun je hier makkelijk 4 uur op een taxi wachten waarna blijkt dat de betreffende taxi niet eens besteld blijkt te zijn. En wanneer een taxibusje er wel binnen een half uur was, bleken we na 10 min een lekke band te hebben. We zijn dus al goed geïntroduceerd in het Afrikaanse tijdmanagement! Ook het wachten op internet duurde errug lang, maar na dagen van “morgen” bleek het vrijdag dan eindelijk gelukt te zijn. Vrijdag hebben we ook kennisgemaakt met de boda boda’s, een soort motors waarmee de mensen zich hier vervoeren. De vriend van Madelon, Derrick, had voor ons bodadrivers geregeld die ‘muzungu proof’ reden en ons naar Kampala zouden brengen. Het was heerlijk achterop te zitten in de wind (eindelijk wat verkoeling) en ondertussen wat sightseeing te doen. Er zitten hier onwijs veel winkeltjes langs de weg die vooral veel bedden en ijzeren hekken te lijken verkopen (?), ook ‘beauty salons’ en kraampjes voor mobiel tegoed zijn hier in overvloed. Samen met de bodadrivers hebben we meteen goede helmen gekocht voor als we straks tijdens het onderzoek meer gebruik zullen maken van de boda’s. Onderweg naar de moskee die we gingen bezoeken kwamen we terecht in een enorm drukke file waarin iedereen letterlijk compleet vast stond. Opeens stond er een man heel dicht bij me en voor ik het wist had hij het zilveren armbandje van m’n pols gerukt. Het was onwijs schrikken en balen, maar het bracht ons allemaal wel weer terug naar de realiteit dat je hier heel goed op je spullen moet opletten en je sieraden dus vooral thuis moet laten. Een zekere sebo (meneer) opperde dat de man het armbandje vast zal gebruiken voor medicijnen voor zijn zieke kind, dus mijn goede daad zit er ook weer op.

Het hotel voelt al een beetje als thuis en het enorme dakterras waar we elke dag op zonnen/chillen/eten is helemaal bueno. We proberen hier ook te koken, maar dat gaat nog niet altijd even gemakkelijk. Meestal laat de kok ons een tijdje onze gang gaan waarna hij ingrijpt en de boel overneemt. Zo ook met de bananen pannenkoeken die we hebben geprobeerd te maken maar die compleet vastkoekte omdat ze hier niet aan een antiaanbaklaag doen. De kok, Edward, veranderde al snel ons beslag en gooide een enorme hoeveelheid olie in onze pan om vervolgens de bananen pannenkoeken te frituren tot bananenoliebollen (welke eigenlijk best wel prima smaakte). Vandaag hebben we wentelteefjes gemaakt voor ontbijt en dat vond ze hier toch wel erg lekker, kunnen we toch nog iets.

Het hotel staat aan de rand van de community Kira Town, heerlijk ver weg van de herrie en de smog van Kampala. We kijken uit op een enorme vallei met vogels, koeien en geiten. Nadeel is alleen dat we niet ‘even’ naar de supermarkt kunnen gaan. Om de bus te nemen moeten we ongeveer 20min lopen over een onverharde, rode stoffige weg, met aan weerskanten huisjes en tentjes waar ze fruit en groenten verkopen en waar kippen, geiten en kinderen vrolijk rondlopen.

Zaterdag heb ik samen met drie anderen voor het eerst de local bus naar Kampala genomen, dit duurt ongeveer drie kwartier maar is voor 50 cent prima te doen. Als een stel apaten hebben we toen (eindelijk) kunnen wifi’en en een kop normale koffie kunnen drinken. Opvallend was dat we in dit café ook de eerste andere Nederlanders tegenkwamen. Na onszelf op een mega hamburger te hebben getrakteerd en eindelijk weer is een keer goed in spiegel hebben kunnen kijken (meeste kamers in het hotel hebben geen spiegel) zijn we naar de markt gegaan en hebben hier voor 9000 shilling, €2,70, 12 bananen, 5 mango’s, 5 sinaasappels en 5 avocado’s op de kop getikt: het afdingen lukt ons steeds beter!

Gisteren hebben we een goede tan-sessie gehouden. Volgens de boekjes zou het regenseizoen hier al begonnen moeten zijn maar we hebben nu alweer bijna een week geen regen gezien en elke dag begint strakblauw met +/- 28 graden. Volgens de locals zijn de buien als het regenseizoen eenmaal echt begonnen is nogal heftig dus moeten we nog even extra genieten van de zon! ’s Avonds zijn we ‘uit eten’ gegaan in de community bij een restaurantje ter grote van een huiskamer. Ze waren niet helemaal berekend op 10 muzungu’s en nadat 7 mensen hun maaltijd (rijst met bonen en een blaadje spinazie) hadden gekregen was het eten op, gelukkig konden ze nog ergens zoete aardappel en cassave vandaan toveren. Nu is het wachten wie er als eerste niet meer van de wc afkomt maar tot nu toe lijkt iedereen aardig steady te gaan.

Vanochtend hebben we onze eerste lugandese les gehad en het Lugandees blijkt nog wel een tricky taal te zijn. Zo betekent amazzi water, maar als je niet oppast zeg je zomaar amazi, met een z minder en een iets andere klemtoom, wat feces betekent. Denk dat ik water dus maar gewoon lekker in het Engels blijf bestellen..

De komende week zullen we nog meer lugandese les krijgen, het onderzoeksveld gaan verkennen en ons voorstellen in de kerk. Volgende week zal het echte onderzoek gaan beginnen, ben erg benieuwd hoe dat zal gaan met het Afrikaanse tempo! Tot nu toe is Oeganda in ieder geval heerlijk, warm(e mensen), prachtig mooi, chaotisch en soms erg vermoeiend maar ik en volgens mij de rest ook genieten enorm! De groep is helemaal top en ik denk dat we het hier prima nog 11 weken zullen uithouden!
Zoals ze hier zeggen, no worries; hakuna matata; tewali buzibu!

Tuunalabagana! (tot later)
Jullie Muzungu Marieke